اوهوم.

من تو رو تو خودم گم کردم و خودم رو توی تو. نمیخوام پیچیدش کنم. میدونم معنی نداره. یه بار بهم گفتی «حالا دارم دنبال تو توی همه میگردم» و من بیشتر از تو دارم دنبال خودم میگردم. هر روز که میگذره بیشتر حرف میزنم ولی ساکت تر میشم. هر روز که میگذره یه درصد از واقعی بودن همه چیز کم میشه. خیلی وقته که دیگه هیچی واقعی نیست و من تو دنیا زندگی نمیکنم. پاهام روی زمین نیست و نمیدونم چی وصلم میکنه، حتی تو. شاید دارم زیادی از یه چیز بی معنی دنبال معنی میگردم ولی این من من نیستم. من پشت آیینه گیر افتادم و تصویرم بهم میخنده. نا‌امنم. بی‌هوشم. هر حرف تا مغز استخونم نفوذ میکنه و روزها میترکونتم. وقتی بهم گفتی باهام سینک نیستی تا همین الان گیر کردم روی این موضوع. خنده داره شاید واسه همین داره بهم میخنده. من زنده نیستم. نمیدونم تو هم میبینی که چقدر این قضیه خنده داره یا نه شاید من دارم از دستش میدم شایدم زیادی واسه فهمیدنش مُرده باشم. فرداش اومدم حرف بزنم ولی جای من نبود. میدونم تقصیر منه. میدونم. میدونم. میدونم که همش رو منه ولی هشت روز تو هر موقعیتی چشمام پر اشک بود. انگار که یه چاقوی کند تو شیکمت کنن و مجبورت کنن بچرخونیش. میدونم مجبور نیستم میدونم تقصیر منه میدونم. 

من فقط میخوام از صحنه هستی محو بشم. دیگه نمیدونم چطوری باید رفتار کنم تو زندگیم. این من نیستم. 

تصویرم بهم میخنده. میگه اون که اونطوری. اینم اگر مردی تموم کن بعدش برو سراغش دیگه. فکر کنم تلاش هم کردم تمومش کنم. این طناب آخره؟ میدونم هیچ معنی نداره حرفام. میدونم. میدونم. میدونم. هنوز میخنده بهم

نمیدونم هنوز میخونی اینجا رو یا نه ولی کاش بخونی. کاش بخونی و برای اولین بار بهت التماس میکنم که دستمو بگیری. میدونم که اولین بار نیست. میدونم میدونم میدونم میدونم که بارها و بارها از ته چاه درم آوردی ولی این چاه؟ فکر نکنم دست تو هم بهم برسه با این سرعتی که دارم سقوط میکنم.