ساعت ها

تصویری که از ذهنم بیرون نمیرود. گریه در برابر ساعتی که بی رحمانه تنها یک جهت برای حرکت دارد.نا امیدی مطلق وناباوری محض. ترس از صدای جیغ های داخل خیابان و تنفر از تیزی تیغ پشت گردنم. باید پایین تر میرفتم. باید پایین تر بروم.

ش.خ.ر

دیگر صبح نخواهد آمد

آتش خورشید را خاموش کرد, قطره خونی که از دستانت ریخت. شرمِ گرمِ تیغی که در دستانم میرقصید روح ناقصم را برای همیشه لکه دار کرده است. دیگر صبح را نخواهد دید این میدانِ نفرین شده که خاکش بوی مرگ میدهد. مردمانی که با هیجان حیوان گونه شان این نبرد را تحسین میکردند در فراقِ نور وجودت اشک ها خواهند ریخت. دیگر صبح نخواهد آمد. اشک های مردمانِ بی سر خورشید را خاموش کرده است... دیگر صبح نخواهد آمد.