ننوشتن ها

اراده ی عظیمی به ننوشتن. به سکوت. فراری دردناک و دستانی که هل میدهند تمام چیزهاییست که روح لعنت شده ام را آزار می دهد. هبوطی بی پایان را تجربه میکنم. از درمان به درد; از نوشدارو به سم. تکرار این خزعبلات شاید کار به جایی نبرد اما نوشتن را مدیونم. حرف زدن را مدیونم, به دیوار ها, زمین و شاید بالکنی که مدت هاست خالیست. اهمیت ها نقش میبازند, کار, درس, زندگی و خانواده کمرنگ می شوند و ذهنِ بیماری که بر چند جمله ی تکراری تمرکز کرده, تکرار می کند این نیش شیرین را. در بیداری توان گفتن ها نیست. خوابی شاید لازم باشد مرا, ابدی.

I'm so lonely

That's okay, I shaved my head

And I'm not sad

And just maybe

I'm to blame for all I've heard